Posts

Showing posts from April, 2020

#करोनाच्या नजरकैदेत...भाग ५

Image
करोनाच्या नजरकैदेत... भाग ५ दिवस होता हनुमान जयंतीचा. उठलो तेव्हाच मनात एक विचार होता.  पण सकाळचे सात ही काही कोणाला फोन करायची वेळ नव्हती.  त्यामुळे काटे पुढे सरकायची वाट पाहू लागलो. ९:३० च्या ठोक्याला एक फोन लावला.  (आजकाल फोन लावण्यापेक्षा फोन आला तर खूप बरे वाटते. कुणी आठवण काढली म्हणून नाही ओ. करोनाची जाहिरात तीन-तीन वेळा ऐकण्यापासून सुटका होते ना... असो.) "हॅलो अनुजाताई, तुम्ही तर संगणक विभागवाले. त्यामुळे आमच्यापेक्षा जास्तच बिझी असणार तुम्ही. पण तरी आम्हालाही तुमची एक मदत हवी आहे." "करू की दादा."  संगणक विभाग... अनुजाताईंच्या नेतृत्वाखाली नियोजनपूर्वक काम करणारा अत्यंत शिस्तबद्ध असा निगडी केंद्रातील एक महत्त्वाचा विभाग. "ताई, लवकरच अनघाच्या २१ कविता पूर्ण होतील. तर त्या सगळ्यांंचंं संकलन ऑडिओ बुकच्या स्वरुपात प्रकाशित व्हावं असं मनात आहे."  "होईल की."  संगणक विभाग आणि नकार... कसं शक्य आहे राव.  "मला एक दोन क्लिप पाठवून ठेवा. मी त्यावर काम करून बघते."  त्याच दिवशी रात्रीपर्यंत एक ट्रायल व्हर्जन आले

#करोनाच्या नजरकैदेत... भाग ४

Image
करोनाच्या नजरकैदेत... भाग ४ १४ एप्रिल. पहिल्या लॉकडाऊनचा शेवटचा दिवस. पहिला का होईना पण 'संपला' एकदाचा. सेलिब्रेशन तो बनता है| काय करूयात... कितीही नाही म्हटलं तरी घरातील महिला वर्गाला खूप कामे अंगावर पडली आहेत. कुटुंबातील अन्य सदस्यांकडून मदत होत आहे. पण शेवटी ती 'मदतच' आहे. अजून पुढचे किमान १९ दिवसही असेच असणार आहेत. आमच्या अनुभव शिक्षणाच्या यादीत रोज घरातील एक काम मुलांना करण्यासाठी देत होतो. घर झाडण्यापासून ते कपडे धुण्यापर्यंत अनेक गोष्टी गेल्या २० दिवसात मुलांनी केल्या होत्या. त्यामुळे कामाचा काही अनुभव त्यांच्या गाठीशी नक्की होता. मग त्याच जोरावर एक गोष्ट ठरवली. पहिल्या लॉकडाऊनचा शेवटचा दिवस आई पालकांच्या आरामाचा दिवस... घोषणा तयार झाली. अचानक जाहीर करण्यापेक्षा तीन दिवस आधीच याची पूर्वसूचना दिली. बारीक-सारीक कामांची यादी करून ग्रुपवर पोस्ट केली. थोडी थोडी करता करता तब्बल २८ घरकामे निघाली. जी कितीही म्हटलं तरी टाळता येत नाहीत. अट होती आई, आज्जी, काकू... कुण्णाची  मदत घ्यायची नाही. फक्त मुला-मुलींनी व घरातील पुरुष मंडळींनी मिळूनच यातील सगळी

#करोनाच्या नजरकैदेत...भाग - ३

करोनाच्या नजरकैदेत...भाग - ३ सकाळी सकाळी फाटक बाईंचा (मानसीताईंचा) फोन, "अहो ब्लॉग वाचला तुमचा. बरंच कौतुक केलंय की आमचं. ते ठीकए ओ सगळं. पण थीमनुसार कथा शोधा. एका कथेसाठी आधी दहा गोष्टी  वाचा. मग सराव करा. संगीत शोधा. मग घरातून एका खोलीत quarantine व्हा. घरच्यांना कसलाच आवाज न करण्याची तंबी द्या. चुकलं की पुन्हा रेकॉर्ड करा... बाईंची बडबड सुरू होती. "वाचणार आहात ना एकाआड एक दिवस कथा?"  कपाळाला आठ्या पाडून माझा प्रश्न. "होय ओ. सांगतीये फक्त." माझा सुटकेचा निःश्वास. पण फोन ठेवता ठेवता ठेवता मानसीताईंनी एक प्रश्न विचारला, "काय ओ तुमचा एखादा तास झाला की नाही तुमच्या त्या झूमबिमवर?" प्रश्नातील खोच लगेच लक्षात आली माझ्या. "हं ठेवा फोन." तोंड वाकडे करून फोन ठेवून दिला मी. पण खरंच मी स्वतः अद्याप एकही तास सहावी किंवा सातवीसाठी घेतला नव्हता. अगदीच खरं होतं त्यांचं म्हणणं. इगो दुखावला की राव. लगेच विषय ठरवून टाकला. मौनसंवाद. दुसऱ्याच्या भूमिकेत शिरून स्वतःच्याच मनाशी विचार करण्याचं तंत्र. खरं तर दरवर्षी गणेशोत्सवात हा विषय आम्ही घेतो. पण या