#करोनाच्या नजरकैदेत....भाग - १

करोनाच्या नजरकैदेत....भाग - १

कोरोनाचे पहारे चौकाचौकात बसले आणि सगळेच स्वतःच्याच घरात नजरकैदेत अडकून पडले.  

तशीही लवकरच मे महिन्याची सुट्टी सुरू होणार होती. 

त्यामुळे सुरुवातीला हे अडकून पडणे फार वेगळे वाटले नाही. 

त्यात बाहेरची परिस्थिती खूप काही भयानक होती असेही नाही. 

त्यामुळे मजेत चालले होते दिवस. 

सुरुवातीचे काही दिवस स्वतःच्या अतृप्त इच्छा पूर्ण करण्यात घालवले.

कित्येक महिने सेक्रेड गेम नावाची वेबसीरिज बघायची म्हणत होतो. 

वेळ होत नव्हता. 

त्यात या वर्षी दुर्गजागर मोहिमेमुळे रविवारही हक्काचे राहिले नव्हते.

त्यामुळे सेक्रेड गेम, समांतर, आणि काय सांगु... अशा वेब मालिकांचा धडाकाच लावला. 

तीन-चार दिवसात सगळं सगळं संपलं किंवा संपवलं. 

जीव तृप्त झाला. 

अर्थात हे सगळं निर्धोकपणे व्हावं म्हणून घरात सुरू केलेल्या स्वच्छता मोहिमेत रोज दोन तास काम करू लागलो. 

वरकरणी अत्यंत आनंदी, प्रसन्न भावाने हे काम सुरू केले. 

(आत मधले भाव सांगायची गरज बहुधा नाही.) 

या स्वच्छता मोहिमेमुळे वर्षभरात घराच्या कानाकोपऱ्यात दडलेल्या कोळ्यांवर मात्र कोरोनापेक्षा भयंकर संकट आले...असो. 

चार-पाच दिवसात सर्व माळे, गच्ची, जीना, सर्व प्रकारची टेबलं, कपाटे एकदम चकाचक. 

पण काहीही म्हणा अगदी लख्ख झाले घर. 

स्वच्छ करण्यासारखे काही न राहिल्याने केवळ नाईलाज म्हणून घरच्या मंडळींनी ही मोहीम थांबवली आणि आमची या घरगुती मनरेगा योजनेतून एकदाची सुटका झाली.

तोवर ग्रुपवर झूम या ॲप विषयी काही ना काही ऐकत होतो. 

पुणे प्रशालेचे प्रयोग कानी पडत होते. 

महेंद्रभाई छात्र प्रबोधन मधील साहित्याच्या लिंक पाठवत होते. 

आता थोडे आपणही काम सुरु करावे असे वाटू लागले. 

तुरुंगातील कैदीही म्हणे रोज काही ना काही स्वरूपातील काम करतात. 

मग आपण कशाला अपवाद ठरा...

पहिली अध्यापक बैठक झूम वर झाली आणि या ॲपच्या प्रेमातच पडलो.

तसे तंत्रज्ञान व माझे नाते फार काही बरे नव्हे. 

एकमेकांशी तुटकपणाने वागतो आम्ही. 

पण आता परिस्थितीमुळे रोज एकमेकांची तोंडे बघावी लागत आहेत.

असो... 

काय काय करता येईल असा विचार सुरू होता. 

अर्थात मला एकट्याला काम करायला आवडत नाही. 

अनेकांना सोबत घेतो मी. 

खूप चांगली भावना असते माझी. 

पण लोक याचे वेगवेगळे अर्थ काढतात त्याला माझा नाईलाज आहे. 

सगळ्यात प्रथम नाट्याच्या मयुरीताई व मानसी ताईंना विचारले, रोज एका गोष्टीचे वाचन करणार का? 

लगेच तयार झाल्या दोघीही. 

थीम सुद्धा ठरवली आम्ही. 

'भयकथा'. 

रोज रात्री दहा वाजता  ग्रुप वरती कथांचे प्रक्षेपण सुरू झाले. 

मुलांना भलत्याच आवडू लागल्या या गोष्टी. 

मग आता आमच्या ताईंनाही जोश आला. 

कथांच्या वाचनाला संगीताचीही जोड मिळू लागली. 

आमच्या प्रयोगात विभागातील स्वातीताई देखील येते म्हणाल्या. 

चक्क विभागणी करून टाकली मग. 

इयत्ता सहावीवर स्वातीताई व स्मिताताई. 

आणि सातवीवर मयुरीताई व मानसीताई. 

अरे हो स्मिताताईंचे सांगायचे राहिले. 

त्यांनी एक होता कार्व्हरचे वाचन घरी सुरू केले होते. 

त्याचे रेकॉर्डिंगही त्या करू लागल्या. 

मग एकाड एक दिवस तेसुद्धा ग्रुप वर टाकू लागलो. 

एक दिवस स्वातीताईंची गोष्ट तर दुसऱ्या दिवशी एक होता कार्व्हर या पुस्तकाचे प्रकट वाचन. 

भयकथा जरा विशेषच गाजल्या. 

काही नमुना कथा जरा प्रत्यक्षच ऐकू की...

https://drive.google.com/file/d/1cgbR0KAidJ4VQqtSw9V_8ePdVuKyh1ta/view?usp=drivesdk

https://drive.google.com/file/d/1djzUYKTHMsrTrJ6CVOunxrTgUVsYO9gP/view?usp=drivesdk

https://drive.google.com/file/d/1-ZE2RQ6u0FZEIsVqYJcVZQhiNmLsFh_s/view?usp=drivesdk

या भयकथांवर सातवीतील शंतनूची प्रतिक्रिया खूपच बोलकी आहे. 

तो म्हणतो, "अजून चार-पाच अशा कथा ऐकल्या तर आम्ही स्वतःच्याच घरात दबकत दबकत, घाबरत घाबरत चालू बहुधा..."

शिवराज पिंपुडे 
ज्ञान प्रबोधिनी, निगडी 

(क्रमशः)